Korrida

Korrida – rytualna walka z bykiem, widowisko popularne w Hiszpanii, według niektórych zwyczaj sprowadzony na Półwysep Iberyjski przez Arabów; inne wersje mówią o Kartagińczykach lub Rzymianach. Kiedyś zwyczaj popularny wśród arystokracji, w walkach brali udział nawet królowie (np. Filip IV). Według źródeł pierwsza korrida odbyła się na cześć Alfonsa VIII w 1133 roku.

;)

Wody

Hiszpania leży na obszarze dwóch zlewisk: Morza Śródziemnego obejmującego obszary wschodniej i południowej części kraju, oraz Oceanu Atlantyckiego, którego zlewisko jest największe, zajmujące dwie trzecie powierzchni kraju i obejmuje całą środkową, północną i zachodnią część kraju, oraz południowo-zachodnią część kraju. Część rzek hiszpańskich, płynąc do Oceanu Atlantyckiego przepływa przez terytorium Portugalii jak np. Tag

Rzeki

Sieć rzeczna kraju jest dość gęsta, najwięcej cieków skupia się w zachodniej i północno-wschodniej części, ale rzeki liczne są w wielu innych miejscach. Główne rzeki Hiszpanii to Tag (731 km,), Gwadiana (778km), Duero i Gwadalkiwir (657 km) uchodzące do Atlantyku oraz Ebro (930 km, najdłuższa rzeka w kraju), która wpada do Morza Śródziemnego. Do pozostałych rzek uchodzący do Morza Śródziemnego należą: Júcar (498 km), Segura (325 km), Turia (280 km). Pozostałe rzeki uchodzące do Atlantyku to: Miño (310 km), Navia (159 km), Tambre (134 km), i Guadalete (157 km). Najdłuższą rzeką na Półwyspie Iberyjskim jest Tag, którego 225 kilometrowy odcinek płynie na obszarze Portugalii, łącznie rzeka ta liczy 1010 km.

Dorzecza Hiszpanii

Główne rzeki kraju jak Tag czy Gwadalkwir wyżłobiły przez tysiące lat głębokie doliny, w których licznie występują progi sprzyjające rozwojowi hydroenergetyki. Rzeki Hiszpanii cechują się zmiennością stanu swych wód, co jest spowodowane rocznym rozkładem opadów. Najobfitszą w zasoby wody jest Duero, ale i jej poziom ulega znacznym zmianom w ciągu roku. Istnienie licznych progów uniemożliwia żeglugę, jedynie Gwadalkiwir jest żeglowny w dolnym biegu. Dopływy są wykorzystywane do celów irygacyjnych, co jednak jest możliwe tylko dzięki budowie dużych zbiorników retencyjnych

Jeziora i inne zbiorniki wodne

Hiszpania ma niewiele jezior naturalnych, zdecydowana większość z nich to zbiorniki utworzone na skutek działalności gospodarki wodnej. Do głównych jezior należą: Albufera de Valencia, Lago de Sanabria, Lago de Bañolas, Laguna de Gallocanta, Laguna de la Zaida, Lagunas de Ruidera. Liczne są zbiorniki retencyjne, wykorzystywane głównie na potrzeby rolnictwa. Największy zbiornik retencyjny zbudowano na rzece Esli w pobliżu jej ujścia do Duero.

Klimat

Hiszpania leży w strefie klimatu podzwrotnikowego, który dzieli się na dwa główne typy. Klimat kontynentalny we wnętrzu kraju i morski na jego obrzeżach. Hiszpania z reguły charakteryzuje się ciepłymi latami w obszarach nadbrzeżnych i upalnymi w głębi lądu. Zimy są łagodne na wybrzeżu i chłodne, a nawet mroźne na obszarach leżących daleko od akwenów morskich. W górach występuje piętrowość klimatyczna. Średnia roczna wilgotność wynosi od 60% w głębi lądu do 76% w północno-zachodniej części kraju. Zimą Hiszpania dostaje się pod wpływ polarno-morskich mas powietrza, które sięgają także terenów na samym południu kraju. Masy te są pochodzenia atlantyckiego. Latem cały obszar od maja do końca października znajduje się pod wpływem mas zwrotnikowych pochodzących znad Sahary. W okresie letnim w Hiszpanii burze należą do rzadkości, skupiając się głównie regionach leżących nad Zatoką Biskajską, gdzie latem dochodzi do zderzania się chłodnych mas atlantyckich z gorącymi afrykańskimi. Burze na obszarze całego kraju najczęściej występują wiosną, zdarzają się także jesienią.

Flora

Naturalna szata roślinna została zniszczona, m.in. wskutek wypasu owiec; jej miejsce zajmują uprawy i pastwiska. Znaczne obszary kraju mają charakter bezdrzewnego stepu wtórnego, na którego obszarze niegdyś rosły lasy. Dawniej jedynymi obszarami pozbawionymi drzew były najsuchsze tereny Kotliny Aragońskiej i część Kotliny Nowej Kastylii, oraz niewielkie obszary Starej Kastylii. Obecnie na skutek dewastacji, obszary stepowe obejmują znaczne obszary. Niektóre suche regiony kraju podlegają powolnemu procesowi pustynnienia.

Lasy

Obecnie lasy w Hiszpanii 30% powierzchni, czyli nie aż tak mało, bo np. w Polsce udział lasów jest bardzo zbliżony do tych w Hiszpanii. Jednak tereny leśne uległy znacznej degradacji. Pomijając stepy, strefę roślinną Hiszpanii można podzielić na trzy strefy. Są to, lasy strefy wilgotnej obejmujące północną, a zwłaszcza północno-wschodnią część kraju gdzie wyraźnie zaznacza się wpływ Atlantyku; strefa lasów suchych na południu i południowym zachodzie, gdzie poza lasami występuje znana na całym obszarze śródziemnomorskim roślinność twardolistna: makia. Ostatni obszar to las górski, obejmujący rzecz jasna obszar Pirenejów, Gór Kastylijskich, Betyckich i innych obszarów, gdzie występuje piętrowość roślinno-klimatyczna.

Formacje roślinne

Tereny wilgotne na północy i na północnym wschodzie porastają lasy liściaste i mieszane, gdzie rosną takie gatunki jak dęby ibuki, na terenach Galicji obszar pokryty jest bagnami i torfowiskami, które zajmują niewielki procent powierzchni kraju. Lasy trenów suchych to obszary występowania lasów liściastych do których należą takie gatunki jak: dąb ostrolistny, dąb korkowy,pinia. Tereny te porasta wspomniana wyżej makia. Na obszarach gdzie zniszczono lasy, a nie występują tam tereny rolnicze, rośnie poza makią, taki gatunki jak garigu i tzw. tomillares – formacje złożone przeważnie z wargowych roślin zielnych. Obszary wilgotniejsze strefy śródziemnomorskiej, czyli strefa nabrzeżna porośnięte są lasami dębowymi, gdzie rośnie wymieniony wyżej cenny dąb korkowych. Powszechne są także lasy sosnowe, oraz cyprysy. W wielu miejscach, zwłaszcza w pobliżu mórz, a także w obszarach miejskich rosną palmy. Tereny górskie pokryte są w zależności od wysokości różnymi formacjami roślinnymi. Obszary dolnych partii gór porastają dęby ostrolistne, korkowe, kasztany. W wyższych partiach gór tereny pokryte są łąkami górskimi, które wyżej ustępują miejsca górskiej tundrze i nagim skałom. Obszary niskich Pirenejów porośnięte są także lasami bukowymi i sosnowymi lasami atlantyckimi, które także miejscami występują w regionach nad Zatoką Biskajską.

Fauna

Obszar Hiszpanii pod względem gatunkowym należy do obszaru śródziemnomorskiego i obszarów europejskich lasów Krainy Palearktycznej, czyli w Hiszpanii występuje fauna charakterystyczna zarówno dla obszarów podzwrotnikowych jak i lasów Europy. Pomimo zmian w przyrodzie jakie wystąpiły w ostatnich dziesięcioleciach, fauna w Hiszpanii jest rozmaita. W lasach w Hiszpanii żyją wilki i rysie chociaż ich liczebność jest bardzo mała. Częściej w Hiszpanii występują charakterystyczne dla lasów pospolite gatunki, szczególnie na północy Hiszpanii do których należą dziki, jelenie i zające. Z wyjątkiem nich na wsiach hoduje się kozy. Świat ptaków w Hiszpanii jest bogaty i obfituje w gatunki ptaków drapieżnych. W rzekach i jeziorach żyją różne gatunki ryb,takie jak pstrągi. Na obszarze Nowej Kastylii w Hiszpanii żyją przepiórki. Dużo w Hiszpanii jest również węży.

Hiszpania jest dużym krajem położonym w Europie Zachodniej, zajmuje większą część Półwyspu Iberyjskiego i poza nim dwa archipelagi (Wyspy Kanaryjskie na Atlantyku i Baleary na Morzu Śródziemnym), a także dwa miasta (Ceuta i Melilla, na północy Afryki, oprócz wielu mniejszych wysp na tym obszarze i w pobliżu Półwyspu). Hiszpania jest górzystym i wyżynnym krajem, charakteryzującym się ciepłymi i gorącymi latami, oraz chłodnymi i mroźnymi zimami. Kraj pokrywa strefa śródziemnomorskiej roślinności stepowej i lasów dębu korkowego. Ciepły klimat sprawia, że sezon turystyczny trwa przez większą część roku, a urozmaica go ciekawy folklor i mnoga liczba zabytków.